We gingen met de trein op reis. Niet naar Reims maar naar Amsterdam. We gingen naar de opera Reimsreisje.
Patatje in de trein is al de halve pret.
In de grote zaal van Nationale Opera en Ballet.
Ik weet het nog: vijf jaar oud, met roze pofjurk, lakschoenen en aap in de hand verbaasde ik me over de rode vloerbedekking en de lampjes. En over dat enorme podium waarop mensen prachtig zongen. Zou zoon 1 het over 22 jaar ook nog weten? Het maakt niet uit. Ergens is het opgeslagen. Al is het maar dat we om kwart voor tien door de stille donkere straten naar huis fietsten. 'Waar zijn alle mensen, mama?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten